Samacheer Kalvi 11th English Guide Prose Chapter 4 Tight Corners

Tamilnadu State Board New Syllabus Samacheer Kalvi 11th English Guide Pdf Prose Chapter 4 Tight Corners Text Book Back Questions and Answers, Summary, Notes.

Tamilnadu Samacheer Kalvi 11th English Solutions Prose Chapter 4 Tight Corners

11th English Guide Tight Corners Text Book Back Questions and Answers

I. Choose the most appropriate answer for the following questions:

Question a.
‘Tight Corner’ means a _______.
i. difficult situation
ii. crowded corner
iii. tragic incident
iv. fierce fight
Answer:
i. difficult situation

Question b.
Barbizon refers to a _______.
i. kind of paint
ii. type of architecture
iii. region in Britain
iv. French school of painters
Answer:
i. kind of paint

Question c.
The narrator visited the sale-room as he _______.
i. wished to see an auction
ii. had a painting to sell
iii. was persuaded by his friend
iv. wanted to buy a painting
Answer:
iii. was persuaded by his friend

Question d.
The narrator had been a safe contributor at the auction, as _______.
i. there were bidders quoting higher prices
ii. he had a sound financial background
iii. his friend had lent him money
iv. he did not make any bidding
Answer:
i. there were bidders quoting higher prices

Question e.
“And I got it.” Here ‘it’ refers to the _______.
i. picture he wanted to buy
ii. money he asked for
iii. card to participate in the auction
iv. amount he had to pay
Answer:
ii. money he asked for

2. Answer the following questions:

Question a.
What is a tight corner? What happens when one finds oneself in a tight corner?
Answer:
Tight corner refers to the difficult or critical situation that one faces in his life. The person who finds himself in a tight corner becomes stressful both physically and mentally.

Question b.
What is the difference between a physical and mental tight comer?
Answer:
A physical tight corner is something which is visualized in person on spot. One can overcome this if he has extreme courageousness. Mental tight corner affects the whole system of a man as his mind is filled with stress till he comes out of it. In fact, it is more dangerous than physically tight corner.

Question c.
Why did the narrator visit Christie’s?
Answer:
The narrator visited Christie’s as his friend persuaded him to see the auction inside.

Question d.
The narrator heard his own voice saying,” and fifty”.What does this suggest?
Answer:
The narrator without his knowledge and any understanding of the situation said, ‘and forty’.

Question e.
What was the narrator’s financial condition?
Answer:
The narrator had exactly sixty-three pounds in the bank and he did not have securities even for five hundred pounds.

Question f.
The narrator could not pretend to have made a mistake in bidding. Why?
Answer:
The narrator could not pretend to have made a mistake in bidding because already he made many biddings earlier which made others think of him as a bloatocrat. Moreover, a genuine mistake of such a kind would have been rectified at once.

Question g.
What could have been the best way for the narrator, to get himself out of the tight comer?
Answer:
The best way for the narrator to get himself out of the tight corner was to confess his poverty to one of Christie’s staff and having the picture put up again.

Question h.
Why did the narrator feel he could have welcomed a firing party?
Answer:
It was his thought of bidding for fun which made him get caught in a tight corner. If he welcomed a firing party that would bring his death and he need not be humiliated in front of others.

Question i.
What was the bidder’s offer to the narrator?
Answer:
The bidder’s offer was to give fifty guineas to the narrator.

Question j.
How did the narrator take advantage of the situation?
Answer:
The narrator took advantage of the situation by asking a hundred guineas from the bidder who offered four thousand guineas for big Daubigny.

Text Inside Questions:

Question a.
Describe the activity that was going on in the saleroom at king street.
Answer:
The place was full. They were selling Barbizon pictures and getting tremendous sums even for little bits of things.

Question b.
What can you say about the author’s attitude when he high – handedly participated in the auction?
Answer:
An author is a nonchalant person who tries to have some fun in his life. At the same time, he knows his limitations.

Question c.
Why was the author sure he would not be caught?
Answer:
The author decided to bid safely by just raising the stake a little bit and leave it for real millionaires to go ahead. Thus he was sure that he would not be caught.

Question d.
What made the author ignore his friend’s warning?
Answer:
The author ignored his friend’s warning just because he liked to have some fun and was sure that he was not going to run any risks.

Question e.
How had the author managed the auction without getting involved in the deal?
Answer:
Although many bids ended up in four figures, they were started with a modest price of fifty to a hundred guineas only. He ventured till the figures reached only upto three digits. Thus he managed the auction without getting involved in the deal.

Question f.
What came as a shock to the author?
Answer:
There was bidding for four thousand guineas and as usual, he added fifty guineas to it. But to his surprise, none of them bid more than that.

Question g.
What did the falling of the hammer indicate?
Answer:
The falling of the hammer indicated “closure of the bid” and it mandated the highest bidder to pay and collect his purchase.

Question h.
What made the friend laugh heartily?
Answer:
The narrator had to pay four thousand and fifty guineas for his bidding. In reality, he had only sixty-three pounds. This made his friend laugh heartily.

Question i.
What kind of excuses did the narrator think he could make?
Answer:
The author speculated on the possibility of confessing his poverty to one of Christie’s staff and request to put up the picture for sale once again.

Question j.
Why did the friend desert the narrator, a second time?
Answer:
The narrator was standing on the outskirts of the little knot of buyers to pay the amount and get the picture. His friend who joined the narrator had a look at his face and could not control his laughter. Thus he deserted the narrator, a second time.

Question k.
How does the narrator describe the man who approached him?
Answer:
The man was a messenger of the high gods who wore a green baize apron and spoke in husky cockney tones.

Question l.
How does the Narrator show the presence of mind in the sudden turn of events?
Answer:
The man who bid for the picture first was ready to pay fifty guineas to the narrator. At that moment the narrator asked for a hundred guineas which shows his presence of mind.

Question m.
The narrator would not forget two things about his friend What are they?
Answer:
The author’s friend only persuaded him to go to Christie’s auction. Secondly, he was the only witness to the author ’s mental agony in trying to get out of the crisis.

3. Form a meaningful summary of the lesson by rewriting the numbers in the correct sequence:

1. The narrator had only 63 pounds with him and did not know how to manage the situation
2. The narrator thought of all his relations from whom he could borrow
3. Unfortunately, he had made the highest bid.
4. The narrator entered Christie’s as his friend persuade him to visit the sale-room.
5. Every time someone else made a higher bid and the narrator was not caught.
6. The narrator on a sudden impulse added 50 more guineas, to the amount offered.
7. His friend joined him then but left immediately unable to control his laughter.
8. He even thought of borrowing from moneylenders and confessing the truth to the staff at Christie’s.
9. The picture was declared sold to the narrator.
10. After some time a picture was put up and a bid for 4000 guineas was a raise
11. A sudden stroke of luck befell the narrator when he heard that the agent who had made the bid of 4000 guineas and buy the picture.
12. The narrator kept bidding just for fun.
13. The picture was given away to the other bidder and the narrator was saved from humiliation.
14. His friend had left the place roaring with laughter at the narrator’s predicament.
15. The narrator was quite happy at the offer but demanded 100 guineas instead of the 50. Now there was no need for him to make any payment.

Answers:

1. 8
2. 10
3. 6
4. 1
5. 5
6. 4
7. 12
8. 11
9. 7
10. 3
11. 13
12. 2
13. 15
14. 9
15. 14

4. Answer the following questions in a paragraph of about 100-150 words:

Question a.
Narrate the circumstances that led to the narrator getting into a tight corner, by his own folly.
Answer:
Lucas learned that an auction was in progress. His friend suggested that they peeped in, to watch the fun. Despite the caution from his friend, he started bidding at moderate rates. He had only 63 pounds in his account. A bidder was supposed to have a minimum of 500 pounds to take part in the bid. As bidding for most of the paintings were started with two or three digits in guineas, the author sailed through raising the stakes of many paintings and staying behind watching millionaires bid with higher prices. But one painting viz big Daubigny was launched at an offer price of 4000 Guineas.

Only one bidder showed interest. The rest were in silence. The author heard himself say “and fifty”. After seconds of uncomfortable silence, the dealer banged the hammer indicating the acceptance of the narrator’s offer of 4050 guineas for the painting. It was only then the narrator realized that he was in a tight comer. He wished a firing squad would be welcomed to eliminate him and put an end to his mental agony. He had no friend or relative or even money lenders who could extend him a loan to raise the money. He had got into a mess of his own choice.

“Auction houses run a rigged game. They know exactly how many people will be bidding on work and exactly who they are. In a gallery, works of art just need to pay. ”

Question b.
Trace the thoughts that went on in the mind of the narrator, when picture after picture was put up and sold at the auction.
Answer:
The narrator started bidding for fun and got into a difficult position of paying four thousand and fifty guineas for a picture which was useless for him. He had only sixty-three pounds with him and didn’t know how to pay for it.

He handed over his card to the clerk and without seeing the picture put for sale he, was thinking about the names of uncles and other persons from whom he might borrow money. He wondered of the money lenders who would as promissory notes.

He also thought of confessing his poverty to one of Christie’s staff and make them put up the picture again. All his thoughts ended in vain as the staff of Christie’s seemed unsympathetic and he was sure that they wouldn’t believe it to be a mistake.

Question c.
Explain how the narrator got out of the tight corner that he was in.
Answer:
When the author was perplexed beyond measure and was even ready to welcome a firing squad to bail him out of the current crisis, a divine chance presented itself to the narrator. The narrator had stupidly given an open bid to buy “big Daubigny” for 4050 guineas when he had only 63 pounds in his bank account.

However hard he tried, he could not recall the name of an “uncle” or a friend who could extend him a loan to cover the price of the painting. To delay disgrace, he was standing at the end of the queue of the successful bidders. Like a providential intervention, a mediator from the starting bidder who was ready to take the same painting for 4000 guineas enquired the narrator in a husky cockney tone if he was the gentleman who had bought, “big Daubigny”.

The narrator admitted it. To the narrator’s great relief, the mediator said the first bidder wanted to know if he would take 50 guineas for his interest. The author should have embraced him and wept for joy for bailing him out of a potential disgrace. But he made the best use of the opportunity exhibiting his guile, by asking him if that was the most he could offer. The mediator said that there was no harm in asking for some more. The narrator said he would take a hundred guineas. When the man left to find out the possibility both the author and his friend laughed.

But when the author saw the cheque for a hundred guineas, he became serious. He said with joy and shock, “of all the luck! well, I’m hanged”. Thus the narrator had a narrow escape from a tight comer. One could even say that the narrator escaped by the skin of his teeth.

“Call it a narrow escape, maybe it’s your lucky day. ”

Vocabulary:

Auction House Puzzler: (Text Book Page No. 111)

You have come across many terms associated with an auction, in the lesson. Now solve the crossword puzzle with words from the lesson. Make use of the clues given:

Across:

1. conducts auction
2. a protective garment
3. strip with numbers
4. offer

Down

1. painter
2. school of painting
3. auction house
4. painting

Answer:

Reading:

Read the following passage and answer the questions that follow:

The Stationmaster’s Supreme Sacrifice by Sanchari Pal (Adapted)

1. Thirty-three years ago, on the night of December 2, 1984, Bhopal was hit by a catastrophe that had no parallel in the world’s industrial history. An accident at the Union Carbide pesticide plant in Bhopal had released almost 30 tons of a highly toxic gas called methyl isocyanate, turning the city into a vast gas chamber.

The result was a nightmare; more than 600,000 people were exposed to the deadly gas cloud that left thousands dead and much more breathless, blind, and in agonizing pain. Few people know that during the Bhopal gas tragedy a heroic stationmaster risked his own life to save others.

2. On the evening of December 3, 1984, Ghulam Dastagir was settling down in his office to complete some pending paperwork. This work kept him in his office till lam in the night, when he emerged to check the arrival of the Gorakhpur Mumbai Express.

As he stepped on to the platform, the deputy stationmaster felt his eyes burn and a queer itching sensation in his throat. He did not know that poisonous fumes leaking from Union Carbide’s pesticide factory were stealthily enveloping the railway station.

3. Beginning to choke, Dastagir did not know then that twenty-three of his railway colleagues, including his boss, station superintendent Harish Dhurve, had already died. It was later reported that Dhurve had heard about the deadly gas and had immediately tried stopping the movement of trains passing through Bhopal before collapsing in his office chamber.

His suddenly worsening health and years of experience told Dastagirthat something was very wrong. Though he did not fully comprehend what was happening, he decided to act immediately when he did not get any response from the station master. He alerted the senior staff at nearby stations, like Vidisha and Itarsi, to suspend all train traffic to Bhopal.

4. However, the jam-packed Gorakhpur Kanpur Express was already standing at the platform and its departure time was 20 minutes away. Listening to his gut instinct, Dastagir summoned his staff and told them to immediately clear the train for departure. When they asked if they should wait until the order to do so came from the head office, Dastagir replied that he would take complete responsibility for the train’s early departure.

He wanted to ensure that the train left immediately, without any delay. His colleagues later recalled that Dastagir could barely stand and breathe as he spoke to them. Breaking all rules and without taking permission from anyone, he and his brave staff personally flagged off the train.

5. But Dastagir’s work was not done. The railway station was filling up with people, desperate to flee the fumes. Some were gasping, others were vomiting, and most were weeping. Dastagir chose to remain on duty, running from one platform to another, attending, helping, and consoling victims.

He also sent an SOS to all the nearby railway offices, asking for immediate medical help. As a result, four ambulances with paramedics and railway doctors arrived at the station. It was winter and the gas was staying low to the ground, a thick haze poisoning everything in its path.

Besieged by hordes of suffering people, the station soon resembled the emergency room of a large hospital. Dastagir stayed at the station, steadfastly doing his duty, knowing that his family was out there in the ill-fated city. That day all he had for his protection was a wet handkerchief on his mouth.

6. Ghulam Dastagir’s devotion to duty saved the lives of hundreds of people. However, the catastrophe didn’t leave him unscathed. One of his sons died on the night of the tragedy and another developed a lifelong skin infection.

Dastagir himself spent his last 19 years shuttling in and out of hospitals; he developed a painful growth in the throat due to prolonged exposure to toxic fumes. When he passed away in 2003, his death certificate mentioned that he was suffering from diseases caused as a direct result of exposure to MIC (Methyl Isocyanate) gas.

A memorial has been built at platform No.1 to pay tribute to those who sacrificed their lives in the line of duty on the fateful night of December 3, 1984. However, Ghulam Dastagir, who died later, is not one of them. A forgotten hero whose sense of duty and commitment saved countless lives, Dastagir’s story deserves to be recognized and remembered by our fellow countrymen.

Answer the following questions:

Question (i)
Why was the accident at union carbide unparalleled in the word’s industrial history?
Answer:
The accident was unparalleled in the world s Industrial history because it affected more than 600,000 people.

Question (ii)
How was Dastagir affected by the poisonous gas?
Answer:
He developed a painful growth in the throat due to prolonged exposure to toxic fumes.

Question (iii)
What was the action taken by the station superintendent?
Answer:
As soon as he heard about the deadly gas, he tried stopping the movement of trains through Bhopal.

ஆசிரியரைப் பற்றி:

எ.வே.லூக்காஸ் (1868-1938) ஒரு ஆங்கில நகைச்சுவை எழுத்தாளர், கட்டுரையாளர். நாடக ஆசிரியர், வாழ்க்கை வரலாற்று எழுத்தாளர், புத்தக வெளியீட்டாளர், கவிஞர், நாவலாசிரியர், சிறுகதை எழுத்தாளர், மற்றும் பத்திரிக்கை ஆசிரியர். லண்டன் புறநகர் பகுதியில் பிறந்தவர். தன் 16 வயதில் புத்தக விற்பனையாளரின் உதவியாளராக பணியாற்றியவர்.

பின்னர் பத்திரிக்கை துறையில் ஆர்வம் கொண்டு பிரிட்டனில் உள்ளூர் பத்திரிக்கையிலும், லண்டன் மாத இதழ் பத்திரிக்கையிலும் பணியாற்றினார். பெர்னார்ட் பார்ட்டன் என்ற குவாக்கர் கவிஞரின் வாழ்க்கை வரலாற்றை எழுத அவர் பணிக்கப்பட்டார்.

அதை சிறப்பாக எழுதியதால் சார்லஸ் லேம்பின் புத்தகங்களை மதிப்பிடும் வாய்ப்புக் கிடைத்தது. பின்பு இவர் 1904ல் பஞ்ச் என்ற இதழில் வாழ்நாள் முழுவதும் பணியாற்றினார். தன் சிறு கட்டுரைக்காக பிரபலமானார். பல பாடல்களையும், நாடகங்களையும் எழுதியுள்ளார்.

பாடச் சுருக்கம்:

இப்பாட பகுதியில் கதாசிரியர் தான் ஒரு இக்கட்டான சூழ்நிலையில் மாட்டிக் கொண்டு பின்னர் அதிலிருந்து எவ்வாறு தன் சாமர்த்தியத்தியத்தால் தப்பித்துக் கொள்கிறார் என்பதை தெளிவாக சொல்லியிருக்கிறார். தன் நண்பருடன் ஓவியங்களை ஏலம்விடும் இடத்திற்கு செல்கிறார்.

எல்லோரும் ஒவ்வொன்றாய் ஏலம்விட்டுக்கொண்டும், படங்களை வாங்கிக்கொண்டும் இருக்கையில் ஆசிரியர் விளையாட்டாக ஒரு ஓவியத்தை ஏலம் கேட்கிறார். ஆனால் இவரின் வங்கிக் கணக்கில் 63 பவுண்டுகள் மட்டுமே உள்ளது. ஆனால் விளையாட்டாக ஏலம் கேட்டிருக்கும் தொகையோ 4050 இனியாக்கள்.

விளையாட்டாக ஏலம் கேட்டு மாட்டிக் கொள்கிறார். இந்த சிக்கலாள தருனத்திலிருந்து தன் சமயோதித புத்திக்கூர்மையால் எப்படி இவர் இந்த இக்கெட்டான சூழ்நிலையில் இருந்து தன்னை காத்து கொள்கிறார் என்று இக்கட்டுரையில் விரிவாகக் காண்போம்.

Tight Corners Summary in Tamil

எங்கள் பேச்சி சிக்கலான நிலையில் மாட்டிக்கொள்ளும் நிகழ்வுகளைப்பற்றி ஓடிக்கொண்டிருந்தது, அதில் வாழத் தெரிந்தவர்கள் சாகசம் நிறைந்தவர்களாகவும் மற்றும் சமரசம் செய்ய தெரிந்தவர்களாகவும் இருப்பார்கள்.

ஒரு மனிதன் கடலோரப் பகுதியில் வடகிழக்கு France யில் பேரலையில் மாட்டிக்கொண்தாகவும், பின்பு சாமர்த்தியமாக தன் வலிமையினால் தப்பிவிட்டதாகவும் சொன்னார். மற்றொருவர் காயப்பட்ட புலியால் nதாக்கப்பட்டபோது யானையின் மீது இருந்தாக கூறினார்.

மூன்றாமவர் அவர் எரியும் வீட்டின் மூன்றாவது மாடியில் இருந்தார் எனவும் கூறினார். நான்காமவர் போரில் ஏவுகனையால் தாக்கப்பட்டார் எனவும் கூறினார்.

அவர்களில் ஒருவர் ஆனால் நீங்கள் எல்லோரும் உடல் ரீதியாக மாட்டிக்கொண்டவர்களை பற்றியே பேசுகிறீர்கள்”. கண்டிப்பாக அவர்கள் மனநிலையை விட உடல்நிலை இருக்கம் கொண்டவர்கள். நான் மிக மோசமான சிக்கலில் christies ல் இருந்தபோது சிக்கிக்கொண்டேன்”.

“Christie’s?” (க்ரைஸ்டீஸ்)

“ஆம். லண்டனில் பெரிதாக வணிகம் நடைபெறும் தெருவில் (St. Jame’s street) உள்ள எனது பழைய வெளிநாட்டு நண்பருடன் மதிய உணவு சாப்பிட்டேன், பின்னர் king streetயை கடந்தபோது, அவர் விற்பனை அறையை பார்வையிட என்னை வற்புறுத்தினார். அந்த இடம் மக்களால் நிறைந்து இருந்தது.

அவர்கள் Barbizon படங்களை விற்றனர், ஒவ்வொரு சிறு சிறு பொருட்களையும், படங்களையும் இரண்டாயிரம், மூவாயிரம் என நல்ல விலைக்கு விற்றனர். அவற்றில், காட்டுப்படங்கள், மாலை நேரத்து குளங்கள், மெய்ப்பர் ஆடுமேய்க்கும் சிறுவன் மற்றும் எப்போதும் போல உள்ள சாதாரன தலைப்பிலான படங்கள் இருந்தன.

எந்த ஏலமும் மூன்று இலக்க எண்களுக்கு மேல் ஏலத்திற்கு போகவில்லை. நான் வேடிக்கையாக ஏலத்தை கேட்டேன். என்னிடம் அறுபத்தி மூன்று பவுண்ட் மட்டுமே வங்கியில் இருந்தது. ஐந்நூறு பவுண்ட கடன் பெற நான் ஒரு பெரிய பணக்காரர் (bloatocrat) போல ஏல விற்பணையாளருடன் தலையை ஆட்டினேன்.

நீ கண்டிப்பாக மாட்டிக் கொள்வாய், என் நண்பன் என்னிடம் கூறினான் “இல்லை, நான் மாட்டிக்கொள்ள மாட்டேன்,” என்று கூறினேன். நான் எந்த விதமான இடர்களுக்கும் உள்ளாகமாட்டேன்” என்று நான் சொன்னேன்.

“நீண்ட நேரம் நான் சிக்கல் ஒன்றிலும் மாட்டிக்கொள்ளவில்லை ஒன்றும் செய்யவில்லை. பின்னர் ஒரு ஓவியத்தை ஏலத்திற்கு கொண்டுவந்தது வைத்தார்கள். சிவப்பு முகத்தை கொண்ட தொப்பியை அணிந்திருந்த ஒரு புதிய மனிதர் ஒரு படத்தை ஏலத்திற்காக முன்னே வைத்தார். யாரும் கேட்க இயலாத விலையை ஓவியத்திற்கு கேட்டு அனைவரையும் வியப்பில் ஆழ்த்தினர்.

முந்தைய ஏலம் (lots) நான்கு இலக்கங்களில் விற்கப்பட்டிருந்தாலம் ஐம்பது அல்லது நூறு Guineas என்று தொடங்கி, நான்கிலக்க எண்ணைத் தொட்டது. சிறப்பான முடிவை (crescendo) நோக்கி நான் அடிக்கடி பாதுகாப்பாக பங்களித்தேன். ஆனால் சிறிது நேரத்தில் புதியப்படம் வைக்கப்பட்டவுடன் வியாபாரி பரப்பரப்பாக ஆரம்பத் தொகையாக “நான்கு ஆயிரம் Guineas” என்று கூறினார்.

மிகுந்த சலசலப்பான உற்சாக ஒலி எழுந்தது. முடிவில் என் குரல் கூறியது, ”ஐம்பது!”. ஆழ்ந்த அமைதி நிலவியது. அப்போது ஏல அறிவிப்பாளர் ஏலத்தொகையை கேட்டவரையும் பின்பு எல்லோரையும் பார்த்தார்.

வியப்புடனும், அதிர்ச்சியுடனும் சிவப்பு முகம் வியாபாரி உயிரற்றவர் போல் தோன்றினார். அவர் தன்னுடைய பலத்தை பயன்படத்தியிருக்கிறார் என்று இப்போது நான் உணர்ந்தேன்.

“நான்கு ஆயிரத்து ஐம்பது Guineas வழங்கப்படும்”, திரும்பவும் அறையை நோட்டமிட்டுக்கொண்டு ஏலம் விடுபவர் கூறினார்.

எனது இதயதுடிப்பு நின்றது. இரத்தம் உறைந்தது (congealed). எந்த சத்தமும் இன்றி என் நண்பனின் கட்டுப்படுத்தப்பட்ட (smothered) சத்தம் மட்டுமே கேட்டது.

“நான்கு ஆயிரத்து ஐம்பது Guineas” நான்காயிரத்து ஐம்பதிற்கு ஏதாவது கேள்வி உண்டா ? பிறகு சுத்தியல் அடிக்கப்பட்டு ஏலம் முடிக்கப்பட்டது.

ஏல அறையின் உள்ளே இருக்க எனக்கு நெருக்கடியாக இருந்தது!, அறுபத்து மூன்று பவுன்டிற்கு நானூறு பவுன்ட் விலை மதிப்பு பெறாத எனக்கு பிடிக்காத அந்தப்படத்தை வேண்டாத, இந்நாளில் உயர்ந்த விலையான நான்காயிரத்து ஐம்பது guineas ற்கு வாங்கினேன்.

கனிவான ஆறுதல் பெற என் நண்பனை நோக்கி திரும்பினேன். நான் பார்த்தபோது என்னை தனியே விட்டு சென்றிருந்தான்; அந்த நிமிடம் பயந்தேன், ஆனால், என் நண்பன், தனிமையான இடத்தில் நின்று என் நிலையை பார்த்து சிரித்தான்.

நான் இதைக் கண்டு அதிர்ச்சியடைந்தேன். பணம் சேகரிப்பவரிடம் என் கார்டை ஒப்படைக்க நான் அங்கு இயல்பாக (nonchalantly) இருந்தேன். அடுத்து வரும் பிரச்சனையை சமாளிக்க நான் யோசித்தேன்- படங்கள் மேல் படங்கள் வந்து விற்பனை ஆகிறது .நான் எதையும் பார்க்கவில்லை.

நான் ஓடி சென்று கடன் வாங்க சாத்தியமாக இருக்குமென்று மாமாவின் (Uncles) பெயர் மனத்திரையுல் வருகிறதா எனப் பார்த்தேன். ஆனால் வரவில்லை. மறுபடியும் இப்படத்தை ஏலம் விட சாத்தியக்கூறு உள்ளதா? என வினவினேன். எனது ஏழ்மையை நான் Christies உள்ள ஒரு பணியாளரிடம் எடுத்துக்கூறினேன்.

அந்த படத்தை திரும்பவும் ஏலம் விட சொன்னேன். இதுதான் சிறந்த வழி – அனைத்து முயற்சியும் செய்தபிறகு நான் இந்த ஏலத்தை எவ்வாறு செய்ய போகிறேன், அந்த பணியாளர் வளமாக காட்சியளித்தாலும் இரக்கமற்றவர், இது ஒரு தவறு என்று யாரும் நம்பவில்லை. எத்தகைய தவறும் ஒரு நேரத்தில் சரி செய்யப்பட வேண்டும்.

சரியான நேரம் விற்பனை முடிவுக்கு வந்தது. நான் வியாபாரிகள் இருக்கும் வெளி இடத்திற்கு சென்றேன். அவர்கள் காசோலை எழுதிக்கொண்டும் வழிமுறைகள் சொன்னார்கள். எப்போதும் போல் நான்தான் கடைசி. அந்த நேரம் என் நண்பனுடன் சேர முயன்றேன், என்னை பார்த்தவுடன் அவன் கைக்குட்டையால் தன்முகத்தை மூடிக் கொண்டான்.

விதியின் படி நான் தனியாக விடப்பட்டேன் என் வாழ்நாளில் அதைபோல் முட்டாள்தனமாக நான் உணர்ந்ததில்லை. இரக்கமில்லாத மனிதரை பார்த்ததுமில்லை.

நேர்மையுள்ள வாழ்க்கையில் சில நேரங்களில் நல்லொழுக்கத்திற்கு அப்பால் வெகுமதிகள் பெற்றுள்ளது என்பதை உணர்ந்தேன். எனது காதில் ஒரு குரல் திடீரென சொன்னது, “மன்னித்துக் கொள்ளுங்கள், சார், நீங்கள் பெரிய மனிதர், பெரிய Daubigny படத்தை வாங்கிய சீமான் நீங்கள் தானே?”

“நான் தான் என்று ஒப்புக்கொண்டேன்”.

நன்று, நான்கு ஆயிரம் Guineas உங்களுக்கு அளித்தபெரிய மனிதர் உங்கள் ஏலத்தை ஐம்பது Guineasற்கு பெற்றுக் கொள்வீர்களா? என தெரிந்துகொள்ள நினைக்கிறார்.”

உயர்ந்த கடவுளின் தூதர் ஒரு கரடுமுரடான பச்சை கம்பளி மேலங்கி அணிந்து கொழகொழவென்ற Cockney குரலில் பேசினார். அவரை கட்டி தழுவி சந்தோசத்தில் நனைந்தேன். ஐம்பது Guineas எடுத்துகொண்டிருப்பேன். ஏன் நான் குறைந்த காசை (farthings எடுத்து) கொள்ள வேண்டும்.

”இது தான் கேட்கக் கூடிய அதிகபட்ச விலையா?” என்று கேட்டேன். “அவனிடம் சொல்லுங்கள் நான் நூறு எடுத்து கொள்கிறேன்”, நான் சொல்லி பிறகு பெற்றுக்கொண்டேன்.

என் நண்பனை நான் காணும் போது நானும் சிரித்து கொண்டிருந்தேன், ஆனால் அவன் அந்த காசோலை ‘ பார்த்தவுடன் மயங்கினான்”. “எல்லாம் அதிர்ஸ்டம். நல்லது நான் தொடங்குகிறேன்” என்றான்.

நான் அழைக்கவில்லையென்றால் நீ christies வந்திருக்க முடியாது என்பதை மறந்துவிடாதே” என்று நண்பன் சொன்னான், “நான் அதை மறக்க மாட்டேன்” என்று கூறினேன். “இது அழிக்கமுடியாத (indelibly) நெருப்பாக என் நெஞ்சில் இருக்கும். எனது முடி வெள்ளையாக மாறாது, பாருங்கள்?”